Parijs schitterde afgelopen zomer als decor voor de Olympische Spelen. Het slimme gebruik van iconische locaties voor een aantal sportdisciplines gaven de spelen een ongeëvenaarde charme. Ruim 15.000 sporters kregen de kans om te schitteren op de reguliere of Paralympische Spelen. Nu alle bezoekers en sporters lang en breed vertrokken zijn, is de olympische droom in Parijs definitief voorbij. De tijdelijke inrichting is afgebroken en de pleinen bieden weer ruimte aan het ‘normale’ leven. Dat geeft stof tot nadenken over de kansen op deze pleinen.
Thijs Banninga en Rianne Bonk schreven dit artikel voor Vakblad Stad & Groen
Parijs is een buitengewoon fascinerende stad. De stad heeft een aantrekkingskracht op miljoenen mensen. Op zowel toeristen als mensen die zoeken naar een beter bestaan. En op alle mensen die daar tussenin bewegen. Frankrijk beweegt bijna letterlijk geheel om Parijs heen. Parijs is een stad waar je zowat alle denkbare culturen van de wereld tegen kan komen. Een stad van ongekende schoonheid, cultuur en historie. En van stinkend rijke mensen. Tegelijkertijd is het een stad waar voornamelijk in de banlieues ongekende armoede en ellende te vinden zijn. Al die verschillende mensen leven in dezelfde stad. Meestal niet bij elkaar om de hoek, maar in een stad als Parijs komen die verschillen altijd samen. Het ene moment meer zichtbaar dan het andere.
Denk maar eens aan het verhaal van Kylian Mbappé, de voetballer die opgroeide in één van de straatarme banlieues van Parijs. Hij is in het Parc des Princes, het stadion van de rijke voetbalclub Paris Saint Germain, uitgegroeid tot één van de allerbesten van de wereld. Mbappé is één van de meest tot de verbeelding sprekende voorbeelden van een succesvolle speler wiens verhaal op straat begint. Maar hij is uiteraard niet alleen. Ook dichterbij huis zijn voorbeelden te vinden. Denk maar eens aan de Nederlandse 3×3 basketballer Worthy de Jong die met zijn team olympisch goud won. De Place de la Concorde werd de plek waar het team in een thriller van een wedstrijd het hoofd bood aan gastland Frankrijk. Ook het verhaal van dit succes begint op straat. Op pleintjes dichtbij huis. In de Bijlmer of waar dan ook. Vlaggendrager Keet Oldenbeuving alias ‘SkateKeet’ kon op de basisschool haar draai niet vinden. Op een dag zag ze in het Griftpark in Utrecht kinderen skaten. Al snel was ze niet meer weg te slaan van het skatepark. Het skaten bracht Keet levenslust. En een skatecarrière.
De Place de la Concorde heeft een rijke geschiedenis. Tijdens de revolutie bevond zich midden op het plein hét symbool van die revolutie, de guillotine. Het plein heette dan ook ‘Place de la Révolution’. Na de revolutie werd het plein omgedoopt tot eenheidsplein, oftewel: Place de la Concorde. Tegenwoordig is het plein nog steeds het hart van Parijs en een belangrijk verkeersplein. Juist op deze plek, in het hart van de stad, werden tijdens de Olympische Spelen sporten georganiseerd die op straat beginnen. In de volle spotlights kwam de prachtige ambiance van Parijs voor even samen met verschillende (urban) sports. Door skaten, basketbal en andere sporten naar een plek als de Place de la Concorde te brengen, heeft Parijs laten zien hoe je de stedelijke ruimte écht kan gebruiken. Het maakte deze sporten zichtbaar, bereikbaar en aantrekkelijk voor een breed publiek. Inmiddels is op het plein de basketbalarena weer ontmanteld. Ook het skateparcours is afgebroken en de BMX-obstakels zijn opgeruimd. Het is weer het plein zoals we het kennen. Op één aspect na. De oostelijke helft van het plein wordt autovrij. Fietsers, wandelaars en skaters krijgen er permanent meer ruimte.
De Olympische Spelen herinneren ons eraan dat sport een universeel recht is. Dat iedereen het verdient om zijn of haar talent te ontwikkelen. Ongeacht wat je achtergrond of je omstandigheden zijn. Dit recht is een enorm belangrijke beweegreden voor ons bij OBB spelmakers + ruimtedenkers om te doen wat we doen. Om gemeentes te ondersteunen bij beleid en ontwerp voor alle inwoners om te bewegen, ontmoeten, spelen en sporten (BOSS) in de openbare buitenruimte. We zijn gelukkig niet alleen, veel gemeentes kiezen ondanks financiële uitdagingen om te investeren in BOSS in de openbare ruimte. Pleinen geven gelijke kansen. Slechts voor enkele jonge sporttalentjes wordt immers het pad naar topsport door hun ouders en de omstandigheden perfect gladgestreken. Een brede groep kinderen krijgt op zijn minst de kans om lid te worden van een sportclub. Hetgeen hun kansen vergroot op een sportief leven in het algemeen en wellicht een sportcarrière. Maar werkelijk iedereen heeft toegang tot het pleintje op de hoek. En het trapveld even verderop. Onze straten en pleinen bieden gelijke kansen aan alle inwoners. De pleinen zijn bovendien de plekken waar rijk en arm, jong en oud en met wat voor achtergrond dan ook, elkaar ontmoet. Eenheidspleinen. De vraag is, richten wij ze in met die gedachte voorop? Gunnen we de Kylians, de Worthy’s en de Keets van onze stad de ruimte? Waar kunnen zij leeftijdsgenoten met een zelfde passie ontmoeten? Waar kunnen zij hun pass, dribbel of slide oefenen?
De spelen zijn voorbij. De kansen voor onze jonge inwoners liggen op straat.
